Γιατί δεν δημεύονται οι περιουσίες όσων καταλήστεψαν την Ελλάδα;
«Υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο»…
Εδώ ο κόσμος καίγεται και οι κυβερνώντες επιμένουν να εμπαίζουν έναν λαό που τον κατέστησαν ρακένδυτο. Η μόνη ευχή που ακούγεται είναι αυτή της αλληλεγγύης, που πρέπει οι άλλοι να επιδείξουν στα θύματά τους!
Μοιάζουν με τραγική ειρωνεία οι ευχές, εν όψει του νέου χρόνου. Όπως μοιάζουν με κουρδιστά ανθρωπάκια οι κυβερνώντες που επαναλαμβάνουν συνεχώς τα ίδια από τα τηλεοπτικά και άλλα μέσα μαζικής αποβλάκωσης, διαστρέφοντας την πραγματικότητα. Κι όταν δεν το πράττουν αυτό, επιβεβαιώνουν ότι ζουν σε άλλο πλανήτη. Ότι δεν άκουσαν, δεν είδαν δεν ξέρουν, όσα συμβαίνουν γύρω τους. Με τους ΄Ελληνες να βρίσκονται στα όρια της απόγνωσης και της κατάθλιψης, αλλά και να δείχνουν ότι αρνούνται να καταλάβουν , πώς είναι δυνατό να μας εμπαίζει το κυβερνητικό σχήμα- που «απειλεί» να γίνει σχίσμα- σε τέτοιο βαθμό.
Ο άλλος βραβεύτηκε κι από πάνω από τους πάτρωνές του, ως … «ακλόνητος», λες κι εμείς στην Ελλάδα δεν καταλαβαίνουμε. Μπορεί και να νομίζουν ότι θα μπορέσουν να ανεβάσουν τόσο τον πήχη της πλύσης εγκεφάλου, ώστε να τους… πιστέψουμε.
Αν συγκεντρώσει κανείς τα όσα έχουν γραφεί τον τελευταίο χρόνο, για τα πολιτικά ψεύδη, θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο πολιτικός παχυδερμισμός έχει βγει πρωταθλητής της χρονιάς. Αν ζούσε ο Μαξ Νορντάου, δεν θα είχε γράψει ποτέ «τα κατά συνθήκην ψεύδη». Θα του αρκούσε να περιγράψει την ελληνική πραγματικότητα.
Ένα άλλο ζήτημα που είναι αρμοδιότητας των κοινωνιολόγων, είναι πώς ο ελληνικός λαός έχει μεταλλαχθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να βρίσκεται αποστερημένος από τα στοιχειώδη αντανακλαστικά του. Να τους υπομένει, αλλά να τους ψηφίζει, να τον ληστεύουν και να τους παραχωρεί την εξουσία. Να πεινάει και να στέλνει στη Βουλή το κάθε πλουσιόπαιδο που έχει κάνει χόμπι του την πολιτική.
΄Ενας κακώς πληροφορημένος λαός είναι φυσικό να κάνει λάθη. ΄Εχει όμως το δικαίωμα να επιμένει στην παραπληροφόρηση που του πλασάρουν; Αυτό είναι μια άλλη τάξεως ερώτημα. Αν επιχειρήσει να απαντήσει κανείς, θα εμπλακεί στην ψυχανάλυση του πλήθους και θα χαθεί στο χάος της αβύσσου της ανθρώπινης ψυχής. Πιθανότατα θα συναντήσει και αντιλήψεις στις οποίες έχουμε μακρά και ομοιόμορφο άσκηση των πολιτών, στον κομματισμό που καλλιεργείται εντέχνως, από τα ίδια τα κόμματα. Εν συνειδήσει των ευθυνών του…
Μόνο που μεσούσης της τραγικής πραγματικότητας, μάλλον παρέλκουν πλέον οι όποιες πολιτικές και κοινωνιολογικές αναλύσεις. Εδώ ο κόσμος καίγεται και οι κυβερνώντες επιμένουν να εμπαίζουν έναν λαό που τον κατέστησαν ρακένδυτο. Η μόνη ευχή που ακούγεται είναι αυτή της αλληλεγγύης, που πρέπει οι άλλοι να επιδείξουν στα θύματά τους!
Η απαρίθμηση κάθε βράδυ στις 8 των στοιχείων της δυστυχίας μας, έχει καταστεί το πιο βαρετό τηλεοπτικό θέαμα, το οποίο εν τούτοις επαναλαμβάνεται ως κλασικό έργο τέχνης από κάποιον θίασο, όχι στο Λονδίνο και στο Βερολίνο, αλλά «εις την σοφήν Αθήνα μας που πλημμυρούν τα φώτα» και όπου «φρενοκομείον έπρεπε να γίνει πρώτα – πρώτα», όπως θα έλεγε ο ανεπανάληπτος Γεώργιος Σουρής.
Σε άλλη πράξη της φαρσοκωμωδίας έγινε πλέον βαρετό το αίτημα της τιμωρίας εκείνων που καταλήστεψαν την χώρα, αφού κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει και αφού οι νόμοι είναι για να τους εφαρμόζουν οι οικονομικά ασθενείς. Για τους άλλους δεν ισχύουν. Όπως αίφνης δεν εφαρμόζεται πρόσφατος νόμος που ψηφίστηκε πριν περίπου ένα χρόνο από το Κοινοβούλιο και προβλέπει την δήμευση των περιουσιών για όσους υπάρχουν αποχρώσες ενδείξεις ότι διασπάθισαν το δημόσιο χρήμα. Τον νόμο αυτό δεν πρόλαβαν να τον διαβάσουν οι καθ΄ ύλην αρμόδιοι, που μας δίδασκαν και μας διδάσκουν ότι «άγνοια νόμου δεν συγχωρείται»; Δεν συγχωρείται για τους πολίτες. Συγχωρείται για τους εισαγγελείς; Τι συμβαίνει;
Δεν υπάρχουν δικαστές στη χώρα; Εμείς πιστεύουμε ότι υπάρχουν. Οι ίδιοι διηγούνται συχνά μια γνωστή ιστορία. Λένε ότι κάποτε ο τότε Γερμανός αυτοκράτορας, περιόδευε στην επαρχία όταν απαίτησε από ένα αγρότη την παραχώρηση, παρά την θέλησή του, μέρους των κτημάτων του για κάποιο δημόσιο σκοπό. Κι αυτός αγέρωχα του απάντησε «Κάιζερ, υπάρχουν ακόμη δικαστές στο Βερολίνο!». Υπονοώντας βέβαια πως θα δικαιωθεί στα δικαστήρια παρά τις θελήσεις της κεντρικής πολιτικής εξουσίας.
΄Ενας παλιός πολιτικός σχολιάζοντας την ιστορία αυτή τονίζει:
«Μπορεί να πεί τα ίδια πράγματα ο σύγχρονος μέσος Έλληνας; Το σχετικό ερωτηματικό είναι σοβαρό. Εκεί ακριβώς επικεντρώνεται και το πρόβλημα της κυβέρνησης. Η κρίση που φανερά πλέον υπάρχει στις σχέσεις κοινωνίας, πολιτικής, και τελευταία, και δικαιοσύνης αδυνατίζει τα θεμέλια του πολιτικού συστήματος.
»Κανένας δεν μπορεί σήμερα να δεχθεί με σιγουριά πως τα ζητήματα διαφθοράς που ακουμπούν πολιτικά πρόσωπα αντιμετωπίζονται ορθολογικά και αδέκαστα. Ακόμα κι αν οι δικαστές είναι απόλυτα έντιμοι και σωστοί η κοινή γνώμη έχει αρχίσει να ζώνεται από σοβαρές αμφιβολίες. Κι αυτό είναι χειρότερο κι από την πραγματική ύπαρξη συναλλαγής και πρόθεσης συγκάλυψης»
Εμείς θα επαναλάβουμε, όπως και την περασμένη εβδομάδα:
Τί δεν καταλαβαίνεις;
«Υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο»…
Εδώ ο κόσμος καίγεται και οι κυβερνώντες επιμένουν να εμπαίζουν έναν λαό που τον κατέστησαν ρακένδυτο. Η μόνη ευχή που ακούγεται είναι αυτή της αλληλεγγύης, που πρέπει οι άλλοι να επιδείξουν στα θύματά τους!
Μοιάζουν με τραγική ειρωνεία οι ευχές, εν όψει του νέου χρόνου. Όπως μοιάζουν με κουρδιστά ανθρωπάκια οι κυβερνώντες που επαναλαμβάνουν συνεχώς τα ίδια από τα τηλεοπτικά και άλλα μέσα μαζικής αποβλάκωσης, διαστρέφοντας την πραγματικότητα. Κι όταν δεν το πράττουν αυτό, επιβεβαιώνουν ότι ζουν σε άλλο πλανήτη. Ότι δεν άκουσαν, δεν είδαν δεν ξέρουν, όσα συμβαίνουν γύρω τους. Με τους ΄Ελληνες να βρίσκονται στα όρια της απόγνωσης και της κατάθλιψης, αλλά και να δείχνουν ότι αρνούνται να καταλάβουν , πώς είναι δυνατό να μας εμπαίζει το κυβερνητικό σχήμα- που «απειλεί» να γίνει σχίσμα- σε τέτοιο βαθμό.
Ο άλλος βραβεύτηκε κι από πάνω από τους πάτρωνές του, ως … «ακλόνητος», λες κι εμείς στην Ελλάδα δεν καταλαβαίνουμε. Μπορεί και να νομίζουν ότι θα μπορέσουν να ανεβάσουν τόσο τον πήχη της πλύσης εγκεφάλου, ώστε να τους… πιστέψουμε.
Αν συγκεντρώσει κανείς τα όσα έχουν γραφεί τον τελευταίο χρόνο, για τα πολιτικά ψεύδη, θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο πολιτικός παχυδερμισμός έχει βγει πρωταθλητής της χρονιάς. Αν ζούσε ο Μαξ Νορντάου, δεν θα είχε γράψει ποτέ «τα κατά συνθήκην ψεύδη». Θα του αρκούσε να περιγράψει την ελληνική πραγματικότητα.
Ένα άλλο ζήτημα που είναι αρμοδιότητας των κοινωνιολόγων, είναι πώς ο ελληνικός λαός έχει μεταλλαχθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να βρίσκεται αποστερημένος από τα στοιχειώδη αντανακλαστικά του. Να τους υπομένει, αλλά να τους ψηφίζει, να τον ληστεύουν και να τους παραχωρεί την εξουσία. Να πεινάει και να στέλνει στη Βουλή το κάθε πλουσιόπαιδο που έχει κάνει χόμπι του την πολιτική.
΄Ενας κακώς πληροφορημένος λαός είναι φυσικό να κάνει λάθη. ΄Εχει όμως το δικαίωμα να επιμένει στην παραπληροφόρηση που του πλασάρουν; Αυτό είναι μια άλλη τάξεως ερώτημα. Αν επιχειρήσει να απαντήσει κανείς, θα εμπλακεί στην ψυχανάλυση του πλήθους και θα χαθεί στο χάος της αβύσσου της ανθρώπινης ψυχής. Πιθανότατα θα συναντήσει και αντιλήψεις στις οποίες έχουμε μακρά και ομοιόμορφο άσκηση των πολιτών, στον κομματισμό που καλλιεργείται εντέχνως, από τα ίδια τα κόμματα. Εν συνειδήσει των ευθυνών του…
Μόνο που μεσούσης της τραγικής πραγματικότητας, μάλλον παρέλκουν πλέον οι όποιες πολιτικές και κοινωνιολογικές αναλύσεις. Εδώ ο κόσμος καίγεται και οι κυβερνώντες επιμένουν να εμπαίζουν έναν λαό που τον κατέστησαν ρακένδυτο. Η μόνη ευχή που ακούγεται είναι αυτή της αλληλεγγύης, που πρέπει οι άλλοι να επιδείξουν στα θύματά τους!
Η απαρίθμηση κάθε βράδυ στις 8 των στοιχείων της δυστυχίας μας, έχει καταστεί το πιο βαρετό τηλεοπτικό θέαμα, το οποίο εν τούτοις επαναλαμβάνεται ως κλασικό έργο τέχνης από κάποιον θίασο, όχι στο Λονδίνο και στο Βερολίνο, αλλά «εις την σοφήν Αθήνα μας που πλημμυρούν τα φώτα» και όπου «φρενοκομείον έπρεπε να γίνει πρώτα – πρώτα», όπως θα έλεγε ο ανεπανάληπτος Γεώργιος Σουρής.
Σε άλλη πράξη της φαρσοκωμωδίας έγινε πλέον βαρετό το αίτημα της τιμωρίας εκείνων που καταλήστεψαν την χώρα, αφού κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει και αφού οι νόμοι είναι για να τους εφαρμόζουν οι οικονομικά ασθενείς. Για τους άλλους δεν ισχύουν. Όπως αίφνης δεν εφαρμόζεται πρόσφατος νόμος που ψηφίστηκε πριν περίπου ένα χρόνο από το Κοινοβούλιο και προβλέπει την δήμευση των περιουσιών για όσους υπάρχουν αποχρώσες ενδείξεις ότι διασπάθισαν το δημόσιο χρήμα. Τον νόμο αυτό δεν πρόλαβαν να τον διαβάσουν οι καθ΄ ύλην αρμόδιοι, που μας δίδασκαν και μας διδάσκουν ότι «άγνοια νόμου δεν συγχωρείται»; Δεν συγχωρείται για τους πολίτες. Συγχωρείται για τους εισαγγελείς; Τι συμβαίνει;
Δεν υπάρχουν δικαστές στη χώρα; Εμείς πιστεύουμε ότι υπάρχουν. Οι ίδιοι διηγούνται συχνά μια γνωστή ιστορία. Λένε ότι κάποτε ο τότε Γερμανός αυτοκράτορας, περιόδευε στην επαρχία όταν απαίτησε από ένα αγρότη την παραχώρηση, παρά την θέλησή του, μέρους των κτημάτων του για κάποιο δημόσιο σκοπό. Κι αυτός αγέρωχα του απάντησε «Κάιζερ, υπάρχουν ακόμη δικαστές στο Βερολίνο!». Υπονοώντας βέβαια πως θα δικαιωθεί στα δικαστήρια παρά τις θελήσεις της κεντρικής πολιτικής εξουσίας.
΄Ενας παλιός πολιτικός σχολιάζοντας την ιστορία αυτή τονίζει:
«Μπορεί να πεί τα ίδια πράγματα ο σύγχρονος μέσος Έλληνας; Το σχετικό ερωτηματικό είναι σοβαρό. Εκεί ακριβώς επικεντρώνεται και το πρόβλημα της κυβέρνησης. Η κρίση που φανερά πλέον υπάρχει στις σχέσεις κοινωνίας, πολιτικής, και τελευταία, και δικαιοσύνης αδυνατίζει τα θεμέλια του πολιτικού συστήματος.
»Κανένας δεν μπορεί σήμερα να δεχθεί με σιγουριά πως τα ζητήματα διαφθοράς που ακουμπούν πολιτικά πρόσωπα αντιμετωπίζονται ορθολογικά και αδέκαστα. Ακόμα κι αν οι δικαστές είναι απόλυτα έντιμοι και σωστοί η κοινή γνώμη έχει αρχίσει να ζώνεται από σοβαρές αμφιβολίες. Κι αυτό είναι χειρότερο κι από την πραγματική ύπαρξη συναλλαγής και πρόθεσης συγκάλυψης»
Εμείς θα επαναλάβουμε, όπως και την περασμένη εβδομάδα:
Τί δεν καταλαβαίνεις;
